het lijkt beter om te zwijgen,
hem aan te kijken alsof ik het begrijp
en na te denken over hoe mijn woorden, of mijn aanwezigheid enige zinvolle betekenis kunnen zijn. 

begrijpen lukt niet altijd, maar des te meer neemt het "aanvoelen van" een innemende rol in.

ik zwijg nog steeds, maar knik,  omdat knikken nee noch ja betekent maar wel :"ik versta het".                    achter ons veel lawaai, geschreeuw, onmacht
in een ruimte die zo vertrouwd lijkt,  die normaal rust biedt,  maar niet nu.   de gevel wordt gesloopt


de stilte tussen de woorden lijken even belangrijk als het witte onbeschilderde tussen de gekleurde lijnen en vlakken op het doek.
de ongewilde krassen of vlekken of doorbroken lijnen moeten we aanvaarden.                            ze maken deel uit van wie we zijn.
                                                  zo ook de verborgen elementen achter de verf. 


een zucht komt terug in het beste geval, ogen spreken, ik ga de deur uit,    zij blijft achter 



- - - - -



het schilderij om afstand te nemen, anderzijds om een een sterke betrokkenheid te voelen door de aanvaarding van de doordachte toevalligheden.